Όταν αδειάσουν όλοι οι δρόμοι,
γύρω στα μεσάνυχτα,
τρέχω με το ποδήλατό μου,
κυλούν οι ρόδες σιωπηλά,
μοιάζουν τα σπίτια στοιχειωμένα,
ερημικά τα μαγαζιά,
άδεια παλάτια ειπωμένα,
τα θέατρα, τα σινεμά.
Τρέχει ξοπίσω μου η σκιά σου,
σαν ξωτικό με κυνηγά
κι η φευγαλέα ζωγραφιά σου
όπως περνάει βιαστικά,
τρέχω σε δρόμους και πλατείες,
περνάω κάμπους και βουνά,
ναυαγισμένες πολιτείες
που αναδύονται ξανά.
Μέσα στης νύχτας τα μυστήρια
αφίσσες που παραμιλούν,
αναστενάζουν τα γεφύρια,
δέντρα με παρακολουθούν
και στου σπιτιού σου τη γωνία,
τρέμουν τα φώτα τ’ ουρανού,
σ’ ετούτη την κοσμογονία
σε βλέπω, βρίσκεσαι παντού.
Όταν αδειάσουν όλοι οι δρόμοι,
γύρω στα μεσάνυχτα,
τρέχω με το ποδήλατό μου,
κυλούν οι ρόδες σιωπηλά.