Και η βροχή η άδικη,
έδιωξε κόσμο απ’ τη γιορτή,
έκανε κόσμο και δεν μπόρεσε να ‘ρθει.
Και η βροχή στα ξαφνικά
ξέπλυνε δρόμους και στενά,
ξέπλυνε μνήμες, όνειρα κι ιδανικά.
Κυρίες και κύριοι,
απόψε ας σοβαρευτούμε,
το έργο είναι δράμα.
Και η βροχή παραμιλά,
σιγά, παράξενα, τρελά,
σαν να το θέλει η γιορτή μας να χαλά.
Και η βροχή η άδικη
έδιωξε κόσμο απ’ τη γιορτή
κι είμαστ’ εδώ και είν’ οι άλλοι από ‘κει