Κόλαση,
κάπως έτσι πρέπει να `ναι η κόλαση,
σ’ άδειο σπίτι να γυρνάς,
μόνος που να πας,
κι ότι αγάπησες να λείπει...
κόλαση.
Κόλαση,
όταν τ’ όνειρο το δεις και σβήσει κόλαση,
όταν τίποτα δε ζεις
κι όλο απορείς,
που την είχες αγκαλιά και τώρα κόλαση.
Θέλω ν’ ανεβώ κι η φωνή μου πνίγεται,
Θέλω ν’ ανεβώ κι η ανάσα κόβεται,
Θέλω ν’ ανεβώ, Θέλω ν’ ανεβώ...
Απ’ την κόλαση,
κάπως έτσι πρέπει να’ ναι η κόλαση,
όλα ξένα παγερά,
όλα εχθρικά,
δεν εδάκρυσες ποτέ
μα τώρα κόλαση.
Θέλω ν’ ανεβώ κι η φωνή μου πνίγεται,
Θέλω ν’ ανεβώ κι η ανάσα κόβεται,
Θέλω ν’ ανεβώ, Θέλω ν’ ανεβώ...
Κόλαση,
να μη βρίσκεις ύπνο είναι κόλαση,
σ’ αναμνήσεις να γυρνάς,
να στριφογυρνάς
κι ο καθρέφτης να σου δείχνει
κόλαση.
Θέλω ν’ ανεβώ κι η φωνή μου πνίγεται,
Θέλω ν’ ανεβώ κι η ανάσα κόβεται,
Θέλω ν’ ανεβώ, Θέλω ν’ ανεβώ...
Κόλαση,
όταν τ’ όνειρο το δεις και σβήσει...
κόλαση!