Όταν φεύγαμε γι’ Αμέρικα,
ο Ηλίας, ο Νίκος κι εγώ,
τα παλιά μας τα σπίτια τα γέρικα,
πίσω αφήναμε σ’ άγριο καιρό.
Για Αμέρικα μπαρκάραμε,
ζαρωμένοι κι εμείς κι οι καρδιές,
στο καλάθι ανάκατα βάλαμε,
δυο φανέλες, ψωμί και ελιές.
Μα οι αγάπες μας μένανε πίσω,
και πριν φύγει ακόμα το πλοίο,
ήθελα να γυρίσω, ήθελα να γυρίσω,
όταν φεύγαμε γι’ Αμέρικα.
Όταν φεύγαμε γι’ Αμέρικα,
οι ζωές μας ρημάδι που λες,
χέρια πίσω τρεμάμενα, γέρικα,
και μια αγάπη να μένουν πληγές.
Κώστα μού `πε για μένα μη νοιάζεσαι,
μόνο κοίτα να κάνεις μια αρχή,
κι αν μια μέρα μου πεις με χρειάζεσαι,
όπου νά `σαι θα μέ `βρεις εκεί.
Μα η αγάπη μου έμεινε πίσω,
κι η ζωή που τα χρόνια τα τρώει,
δεν με γύρισε πίσω, δε με γύρισε πίσω,
με κρατάει στην Αμέρικα.
Όταν φεύγαμε γι’ Αμέρικα,
ο Ηλίας, ο Νίκος κι εγώ,
τα παλιά μας τα σπίτια τα γέρικα,
πίσω αφήναμε σ’ άγριο καιρό.
Όταν φεύγαμε γι’ Αμέρικα,
όταν φεύγαμε γι’ Αμέρικα,
όταν φεύγαμε...
όταν φεύγαμε γι’ Αμέρικα.