Κράταγες το πέλαγος
στων ματιών το δάκρυ
κι εγώ δεν είχα έδαφος
να σταθώ σε μιαν άκρη.
Φόραγες τον ίσκιο μου
κι έλεγες κοιμήσου
κι έχανα τον ύπνο μου
να σου λέω θυμήσου.
Κάνιγγος, δεκαπέντε του Γενάρη,
άνεμος της αγάπης το φεγγάρι.
Κάνιγγος, σου πρωτόπα σ`αγαπάω,
άνεμος και δεν έχω που να πάω.
Σήμερα που κάθισα
να σου γράψω μόνος,
ρωτά το χέρι η καρδιά
πως περνάει ο πόνος.
Κι όταν ταχυδρόμησα
πίσω το φιλί σου
σφράγισα το φάκελο
με τη λέξη θυμήσου.