Να `σουν βρε κόσμε μια σταλιά
να σε χωράει το μάτι
και να `λειπε η ξενητιά
που `ναι καημό γεμάτη.
Να `μουν κι εγώ στη μάνα μου
που κλαίει στο παραθύρι
που μ’ είχε σαν βασιλικό
σαν δυόσμο στο ποτήρι.
Να λείπαν, Θεέ μου, τα βουνά
να λείπαν τα λιμάνια
να μη γεμίζει η καρδιά
με πίκρα και ορφάνια.