Μικρός γιαλός, το κύμα σου μεγάλο
πικρό το κρίμα, τ’ άρμενο γληνό.
Θορώ τον κόσμο ακόμα πιο μεγάλο
και της ζωής το νήμα να μετρώ.
Ήμουν παιδί κι’ έγινα παλληκάρι
κι’ είχα την μοίρα μου για καβαλάρη.
Στου κόσμου την ανηφοριά
(μοίρα δε μού `κανες) Χ2
ούτε μια χάρη.
Μικρός γιαλός και πώς να ταξιδέψω,
κουρσάροι μου τα κλέψαν τα σχοινιά.
Και τη ζωή πώς να την αλαργέψω,
χελιδονάκι μες την παγωνιά.
Ήμουν παιδί κι’ έγινα παλληκάρι
κι’ είχα την μοίρα μου για καβαλάρη.
Στου κόσμου την ανηφοριά
(μοίρα δε μούκανες) Χ2
ούτε μια χάρη.