Την πόρτα κλείνεις βιαστικά
πετάς στο δρόμο τα κλειδιά
και ξεμακραίνεις.
Αφού το θέλεις θα σταθώ
και τη φυγή σου θα κοιτώ
κι’ ας με πεθαίνεις.
Μες τον καθρέφτη, το είδωλό σου, τώρα ραγίζει.
Κι’ αυτό το βλέμμα, το σκοτεινό σου, ούτε δακρύζει.
Την πόρτα κλείνεις βιαστικά
και με διαγράφεις ξαφνικά
απ’ τη ζωή σου.
Αφού το θες θα το δεχτώ
κι’ ας μου τρελαίνει το μυαλό
η θύμησή σου.
Μες τον καθρέφτη, το είδωλό σου, τώρα ραγίζει.
Κι’ αυτό το βλέμμα, το σκοτεινό σου, ούτε δακρύζει.