Εἶσαι γυναίκα τύπου «κάποιος νὰ μὲ προσέχει»
κι ἔτσι τὴ βγάζεις ζούλα στὴ ζωή,
ὅποιος εἶναι κοντά σου ξεχνάει τι θέλει,
εἶσαι γυναίκα τύπου «κάποιος νὰ μὲ προσέχει».
Ἀρχίζεις τὴ μέρα σου πάντα μ᾿ ἕνα παράπονο
πὼς δὲ σὲ προσέχουμε κι ὅμως ποτέ, μὰ ποτέ σου,
δὲ λὲς ἢ δὲν ξέρεις τι θέλεις,
περνάει ὁ καιρός σου μὲ τρόπο ἀνάποδο,
ἄραγε, ὅταν κοιμᾶσαι τι ὄνειρα βλέπεις ἢ μήπως δὲ βλέπεις;
Μοῦ λὲς θὲς νὰ μένουμε μόνοι στὸ σπίτι τὰ βράδια,
ἐγὼ ἔχω μόνιμα ψύλλους στ᾿ αὐτιά,
τὸ ξέρω ξενύχτης θὰ μείνω καὶ ράκος θὰ πιάσω ξημέρωμα,
ἐσύ, ἄραγε, πῶς μπορεῖς νὰ κοιμᾶσαι τόσο εὔκολα μετὰ ἀπὸ καυγᾶ;
Πάντα μπάνιο θὰ κάνεις πρὶν βγεῖς ἀπ᾿ τὸ σπίτι,
τὸ νερὸ τελειώνει στὴ γῆ καὶ ἐσὺ συνεχίζεις στὸν ἴδιο χαβᾶ,
σ᾿ τὸ ῾χω πεῖ κάθε Σάββατο βράδυ θὰ πρέπει νὰ κάνουμε μπάνιο
καὶ μετὰ τηλεόραση, ὕπνο, τὸ πρωὶ ἐκκλησία, ἀντίδωρο, λούνα πὰρκ
καὶ φαῒ στὴ γιαγιά, ὁ μπαμπάς, ἡ μαμά, τὰ παιδιά. (ὅλοι μαζί)
Τὸ τηλέφωνο πάντα σὲ βρίσκω νὰ ἔχεις στὸ χέρι,
τὴ μαμά σου θὰ πάρεις κάθε μέρα τουλάχιστον πέντ᾿ ἕξι φορές,
εἶσαι κλέφτης διπλός, τὴ διάθεση πάντα μοῦ κλέβεις
καὶ ὁ χρόνος κλεμμένος κι αὐτός,
πόσο εὔκολα φεύγει ἀναίτια χαμένος ὁ κλέφτης καιρός.
Τὰ ντουλάπια μας εἶναι γεμάτα παπούτσια καὶ τσάντες
ποὺ ἀγοράζεις ἀμέσως ἀφοῦ σοῦ συμβεῖ κατιτί,
ἢ καλὸ ἢ κακὸ τὸ ἴδιο κάνει, ἔχεις βρεῖ εὐκαιρία
ν᾿ ἀγοράσεις παπούτσια καὶ τσάντες, κυρία Μάρκος,
ποὺ ποτὲ δὲ φορᾶς.