Είμ’ αλανιάρα (ναζάρια) μερακλού
Φουμάρω το χασίσι (κι όμως σ’ αυτή τη ζήση)
Γι’ αυτό μου βγάλαν τ’ όνομα πως αγαπώ δερβίση
Εγώ δερβίση θ’ αγαπώ
Ώστε που να πεθάνω
Κι αν τον εχάσω κι άλλονε δερβίση θε να πάρω
Οπού σταθώ κι οπού βρεθώ
Δερβίσηνα με λένε
Μα και για τον (ψευτόκοσμο) κουτόκοσμο τα μάτιαμου δεν κλαίνε
Μ’ αρέσουν οι ντερβίσηδες
Γιατί ‘ναι μερακλήδες
Είναι πολύ γιαβάσηδες και λίγο μπελαλήδες
Γιάσου Σαμιωτάκι