Απ’ της Δωδώνης το μαντείο μου απαντήσανε,
πως η πανσέληνος στα κάστρα θα σε βρει.
Πήραν ομίχλη από τη λίμνη και σε ντύσανε,
απ’ των ανθρώπων να σε κρύψουν την οργή.
Τα κύτταρα μου από παιδί σε φυλακίσανε
απ’ το ποτήρι σου σταγόνα μη χυθεί.
Γουλιά γουλιά μετά σε ήπιαν και μεθύσανε,
Και το μεθύσι τους αυτό καλά κρατεί.
Ηπειρώτισσα γη της καρδιάς μου πληγή,
της καρδιάς μου το δάκρυ.
Ηπειρώτισσα γη σ’ έχουν τάξει οι θεοί
σε μια πέτρινη άκρη. ( δίς)
Απ’ το στρατόπεδο του Πύρρου λιποτάκτησες,
και σε συλλάβαν στου Μονάχου το σταθμό.
Το πρόσωπό σου σε μια πέτρα το ζωγράφισες,
στο διάβα σου έριξε κι’ ο Δίας κεραυνό.
Σε ξαναβρίσκω μέσ’ του τσάμικου τα βήματα,
στα πανηγύρια να γλεντάς ολημερίς.
Και να κερδίζεις μεσ’ το χρόνο τα στοιχήματα,
μ’ ένα κλαρίνο σταυροπόδι καταγής