Οι μοιραίες συναντήσεις μιας ζωής
προδομένης και γι’ αυτό αυθεντικής
σταματάνε σ’ αδιέξοδα μεγάλα σαν τα κύματα.
Και μονάχα εγώ θα μείνω μοναχός
στους πολλούς τους αριθμούς ο αριθμός
κι’ αλογάριαστος θα μείνω διαρκώς μεσ’ τα θύματα.
Μεσ’ το θέατρο του κόσμου τριγυρνώ
μ’ ένα ρόλο που κι’ εγώ τον συντηρώ
και μια σχέση εκ των προτέρων που ξοδεύεται.
Στο μυαλό μου ζω εκείνα που ζητώ
κι’ όσα δίνει η φαντασία στο πιοτό
κι’ ό,τι μεσ’ τον κόσμο αυτό απαγορεύεται.
Τα καράβια που δεν έφυγαν ποτέ
δεν μας θέλουνε παλιέ μου εαυτέ
να σκεφτούμε μια στιγμή, ένα λεπτό πως ταξιδεύουμε.
Στα λιμάνια μετανάστες σαν πουλιά
που μαρμάρωσαν και στέκουν σιωπηλά
και στα όνειρα λιμάνια και ορίζοντες γυρεύουμε.
Κι’ οι γυναίκες που αγαπήσαμε πολύ
μας τιμώρησαν χωρίς αναστολή
και παρ’ όλ’ αυτά το χάδι τους γυρεύουμε.