Τα κάρα απ’ τον Ασπρόπυργο κινούσαν στη σειρά
γεμάτα καλυβιώτικα τελάρα.
Η Χαμοστέρνα κόλαση, τα χάνια όμως, να!
Και πάλευε το σύθαμπο η αντάρα.
Αχτίνες τώρα πέφτανε στο Γκάζι από σανό
κι η Κουμουνδούρου γυάλιζε στην πάχνη.
Και σύ, ψυχή, σκαρφάλωνες γοργή στον ουρανό
ξοπίσω από της μέρας την αράχνη.
«Καντάρια!», ένας φώναζε, «στραγάλια!», «τσικουδιά!»,
και του Τριβέλα βούϊζε η πόστα.
Κι εκεί στη μάντρα την ψηλή χαζεύαν τα παιδιά,
έξω απ’ τις φυλακές του Χατζηκώστα.
Στα «Τρία Κάππα» άστραφταν κανάτες της οκάς
και στου Μελέτη κέρναγε ο πατέρας.
Οι ρόδες ξαναστρίγγλιζαν και ο Σκαραμαγκάς
κατάπινε τον κάματο της μέρας.