Μαρία Ρίζου
Μα κάπου στο βάθος βλέπεις ένα φως,
ρωτάς γιατί ο δρόμος κλειστός,
πίσω το τέρμα μπροστά ο γκρεμός,
γι’ αυτό διαλέγω να ζήσω εκτός.
Τι έχει γίνει ο κόσμος ψυχρός,
περνάνε οι μέρες αλλάζει ο καιρός,
και μέσα στα ίσως να ψάχνω το πώς,
και η χαρά μου να ζει προσεχώς.
Τόσα χρόνια χαμένο παιχνίδι στη σκακιέρα τους πιόνια,
τόσα χρόνια περιμένω τον ήλιο να λιώσει τα χιόνια,
τόσα χρόνια ταγμένοι στο σήμερα στο τότε στο τώρα,
τόσα χρόνια να κλαίει η γη το χαμένο της χρώμα.
Εγώ είμαι στο αλλού που έχει πια χαθεί,
διαλέγω το τέλος να κάνω αρχή,
θυμάμαι φωνές που γίναν σιωπή,
θυμάμαι τα λόγια που ανοίγαν πληγή.
Που είναι τα όνειρα που να χουν κρυφτεί,
που είναι η ελπίδα χαμένη και αυτή,
που είναι το γέλιο που είναι η ζωή,
σκόρπιες λέξεις κρυφή προσευχή.
Τόσα χρόνια χαμένο παιχνίδι στη σκακιέρα τους πιόνια,
τόσα χρόνια περιμένω τον ήλιο να λιώσει τα χιόνια,
τόσα χρόνια ταγμένοι στο σήμερα στο τότε στο τώρα,
τόσα χρόνια να κλαίει η γη το χαμένο της χρώμα.
Να κλαίει η γη το χαμένο της χρώμα,
περιμένω τον ήλιο να λιώσει τα χιόνια,
ταγμένοι στο σήμερα στο τότε στο τώρα,
στο τότε στο τώρα.
Ρυθμοδαμαστής
Στο ταξίδι της ζωής μου πάντα μόνος ναυπηγός,
μ’ ένα σκαρί σημαδεμένο σταυρωμένος σαν Χριστός,
πληγές αγκάθια από τα λάθη που είναι πάνω μου καρφιά,
στην τελευταία προσευχή στρέφω το βλέμμα μου ψηλά.
Ξέρω καλά πικρό ποτήρι πως θα πρέπει να πιω,
δοκιμασίες μιας ζωής θα φτιάχνουν πάνω μου σταυρό,
και στο βάθος του μυαλού μου χαραγμένη μια ευχή,
να’ χω πάντα φυλαχτό μου μια κρυφή προσευχή.