Τώρα που έχω πάψει να ελπίζω
και στα βήματά σου πια βαδίζω,
λίγο λίγο τώρα βλέπω το γιατί,
τώρα που τα ρούχα σου φοράω
και στους ίδιους δρόμους περπατάω
μοιάζει κάπως σαν να το `χα ονειρευτεί.
Τα τείχη που σε κλείσανε με κλείνουν
ο κύκλος συμπληρώνει τα κενά,
για `κείνο το ποδήλατο με κρίνουν
κι η ιστορία σου γίνεται ιστορία μου.
Και στην οθόνη αυτού του κόσμου
στο σινεμά του μέλλοντός μου
τα φώτα σβήνουν και προβάλλεται ξανά.