Άγονη βραδιά, τώρα, στο τέλος του αιώνα μας,
ανάποδη, του κόσμου, η πυραμίδα,
στη μέση αυτού του πανικού, μπλοκαρισμένοι από παντού,
ούτε που βλέπουμε του ήλιου την αχτίδα.
Στην ακρογιαλιά, παλιές αγάπες, παρατήσαμε
και γέννησε θηρία η πλατεία
και κατα πού να κοιμηθείς, πού να ΄βρεις τ’ άστρο της ζωής,
μέσα σε τόσα εκατομμύρια πελατεία.
Κανείς δεν ξέρει να σου πει
το "πώς" και το "γιατί" μας βρήκαν τα φαντάσματα,
κανείς δεν ξέρει να σου πει
το "πώς" και το "γιατί" ρετάρει η μηχανή.
Άγονη βραδιά, στου Βερολίνου το προσκήνιο,
δεν βρίσκω τοίχο πια για ν’ ακουμπήσω,
δίχως αφέντη, μήτε εχθρό, δεν έχω ποιον να τσακωθώ,
να ονειρευτώ κι έναν παράδεισο να ελπίζω.
Μάνα μου, φωτιά, στην κλιμακτήριο του πλανήτη σου,
βαρέθηκες να με φροντίζεις τόσο
και τη μανία μου αυτή, να κατακτήσω όλη τη γη,
μην ήρθ’ η ώρα, να την ακριβοπληρώσω.
Κανείς δεν ξέρει να σου πει
το "πώς" και το "γιατί" μας βρήκαν τα φαντάσματα,
κανείς δεν ξέρει να σου πει
το "πώς" και το "γιατί" ρετάρει η μηχανή.