Δυο φιλενάδες μια σταλιά
ετών περίπου δεκαεπτά
την Κατεχάκη κατεβαίνουν πρωί.
Χέρι με χέρι έχουν πιαστεί
και μες στα τζιν που `χουν ντυθεί
πανηγυρίζει και γελά η ζωή.
Εφηβική φιλία και καρδιές που σκιρτούν
ανθίζουν τα τσιμέντα όπου οι δυο τους πατούν
ως και τα καυσαέρια βγαίνουν ευωδιαστά
απ’ των ταξί τις εξατμίσεις και τα μπουριά.
Δυο φιλενάδες μια σταλιά
τις γεύονται γουλιά γουλιά
τις μέρες που από μπροστά τους περνούν.
Κι όλα τους φαίνονται αγνά
κι ας είν’ ανούσια και στεγνά
γι’ αυτό στα ουράνια χέρι χέρι πετούν.
Το αύριο στα μάτια σύντομα θα το δουν
όταν απ’ της αγάπης το λεπίδι κοπούν
και μέσα σε κουτιά με τις βουβές μουσικές
η νιότη τους θα φέξει χίλιες μαύρες σκιές.