Μόνο τα δάκρυα λένε την αλήθεια, όταν η ύλη δεν έχει πια ισχύ και όλος ο πλούτος στο φαρδύ της στόμα μοιάζει με έπαυλη στην εξοχή.
Χιλιάδες παιδιά κάνουν όνειρα, άλλοι απαιτούν την προσοχή μα όταν η σκέψη βγαίνει απ το περίβλημα μένει στον τοίχο ένα άδειο καρφί.
Ουου μες το απέραντο άσπρο ακολουθούμε μια λεπτή γραμμή.
Αααα κάποιος μας θαμπώνει μ ένα καθρέφτη μας απειλεί.
ΕΕεε κάποιος καθορίζει τον τρόπο που θα ξεχάσω την αρχή.
Αααα πες μου αγάπη ζω σε παραίσθηση.
Δες μια σκιά που ζει σ ένα άπιαστο όνειρο, περνάνε οι μέρες όπως είχες πει.
Τα βήματα μας σε μια ευθεία χάνονται, σωπαίνουν μες της πόλης τη βουή.
Σε μια πισίνα κολυμπούν τα χρήματα, τις σκάλες κατεβαίνω στο μετρό.
Βλέπω τη γη σε μια αφίσα απέναντι και μες στο κέντρο ένα άνθρωπο χρυσό.