Στη σιωπή του δρόμου περπατώ,
με κοιτάζεις μα δε σταματώ.
Πόσοι όροφοι είναι η μοναξιά,
πόσες σκάλες πάνε πουθενά.
Μία κάφτρα το σκοτάδι αυτό,
μια ώρα είναι αρκετό
και ο φεγγίτης σαν μια ζωγραφιά,
πως σε λένε μάτια κλειστά.
Πως ξεχνιέται ένας άγνωστος
και ο κόσμος ένας νους ακούραστος.
Ένα στόμα που ζητάει φιλιά,
πόσες σκάλες είναι η μοναξιά.
Φωσφορίζει σαν επιγραφή,
σαν χρυσάφι έχεις πουληθεί
και το θάμβος σαν μια ιαχή
ξημερώνει και θα ξεχαστεί.
Μήπως έχεις φίλε μια φωτιά,
το ρολόι μου πάει μπροστά
και στον τοίχο αυτό που έχω σταθεί,
με περνάει πάλι η ζωή.
Σαν τους δίσκους που δεν παίζω πια,
έχεις φύγει και όλα είναι παλιά,
ως το δέκα πάλι θα μετρώ ,
δεν νυστάζω γιατί σ’ αγαπώ.