Έκλεισα τα φώτα, κλείδωσα την πόρτα,
γιατί έτσι ήθελα μονάχη μου να κλάψω.
Πάλεψα με τον πόνο, ένιωσα πως τελειώνω,
μα δεν μπορούσα να σε ξεπεράσω.
Θέλω κάπου να κρυφτώ
και τον πόνο μου να σβήσω,
κάθε τόσο νοσταλγώ
πότε θα γυρίσεις πίσω.
Μα απάντηση καμιά,
αν πεθαίνω δε σε νοιάζει,
και δεν βρίσκω πουθενά
έστω κάποιον να σου μοιάζει.
Δε σε νοιάζει, δε σε νοιάζει.
Η μορφή σου υπάρχει συνεχώς μπροστά μου,
μοιάζει με ηλιαχτίδα στο σκοτάδι το βαθύ.
Κάποιο δάκρυ τρέχει, θολώνει τη ματιά μου,
σβήνω πάλι απόψε μέσα στη σιωπή.
Θέλω κάπου να κρυφτώ
και τον πόνο μου να σβήσω,
κάθε τόσο νοσταλγώ
πότε θα γυρίσεις πίσω.
Μα απάντηση καμιά,
αν πεθαίνω δε σε νοιάζει,
και δεν βρίσκω πουθενά
έστω κάποιον να σου μοιάζει.
Δε σε νοιάζει, δε σε νοιάζει.