Verse 1 :
Düş kin gibi sözden
Kaybolup özden
Rüzgar harlar yaraları közden
Çaldım mevsimi güzden
O yüzden süzmem acıları şerden
–
Taş kaynar tenceremde
Kan damlar gözlerimden
İdam bekler beden mahzenimde
Mezarlıktı mazi ben çıkmazların içinde
–
Kıvrılırdı kin içimde gün batımından
Heves infazda !
Kırıntı kalmadı umuttan
Karardı benlik kör duygulardan !
–
Dumandı gardiyanı küllüğün
Hayallerimse müebbet
Acıdır haddimden çok gördüğüm
İnsan hatırladıkça üzüldüğüm !
Nakarat 1 :
Başımda bin türlü belalar var
Yar kalbimi yoklar bu vedalar
Çekerler beni dar mahpusa
İterler sırtımdan kapanır parmaklıklar
Nakarat 2 :
Yürüdüm ateşe bile bile
Üşürüm nere dönsem 4 duvar her yer yine!
Verse 2 :
Çaldılar umutları
Yüzden gülücük göklerden uçurtmayı
Öğrendim somurtmayı
Kendimle de konuşmayı!
–
Yamaladım her yanımı
Kustum feryadımı sızdım
Yıldım yaşamaktan kurudum
Dökülürken saç yazdım karışırken gecelere sabahım.
–
Kovaladılar düşündüm diye
Yaktım gençliğimi
Sarktım düş damından 7 kat dibe
İzmaritim sığmıyor küllüğüme!
–
Ödünç ver dünleri bir günlüğüne
Sileyim anamın göz yaşını
Tarayıp saçını!
Sonrası ister vur
Yık taburemi as başımı!