Ζω σ’ ένα κόσμο από χαρτί.
Όταν χιονίζει όλοι μαζεύουν κομφετί.
Κι όταν ρωτάω πού θα σε βρω
όλοι μου δείχνουνε το χάρτινο ουρανό.
Μια απ’ αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι
θ’ ανάψω μια φωτιά και θα τη δεις όσο μακρυά και να `σαι,
θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό...
Έτρεξα μέχρι το σταθμό.
Έψαχνα σαν τρελός μέσα στο πλήθος να σε δω.
Κάποιος μου είπε : "Μην αργείς,
Ίσως να είναι αυτή η τελευταία βραδιά της γης"
Μια απ’ αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι ασημένια τραίνα
θ’ ανάψω μια φωτιά και θα τα δεις να τρέχουν δίχως φρένα,
θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό...
Βρήκα στην πόρτα μου χθες βράδυ κάτι λουλούδια από χαρτί...
Χιονίζει πάλι στη χάρτινη πόλη.
Στα χάρτινα σπίτια κοιμήθηκαν όλοι.
Θα βάλω φωτιά στο χάρτινο αετό μου.
Θα κάψω για πάντα τον παλιό ουρανό.
Μια απ’ αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι
θ’ ανάψω μια φωτιά και θα τη δεις όσο μακρυά και να `σαι,
θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό...
Μια απ’ αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι ασημένια τραίνα
θ’ ανάψω μια φωτιά και θα τα δεις να τρέχουν δίχως φρένα,
θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό...
Είδα να καίγεται χθες βράδυ μια πολιτεία από χαρτί...