Αυτές τις άγριες ημέρες έδεσα τις παλιές πληγές μου
Έριξα όλες μου τις σφαίρες στους πιο καλούς πολεμιστές μου
Για μένα δεν υπάρχει νίκη μόνο ένας φίλος μου χαμένος
τώρα για πάντα ευτυχισμένος σε μια γωνιά στη Σαλονίκη
Α! Όταν η Αυλαία κλείνει ανόητη μου Ιουλιέτα
στα σκοτεινά οι θεατρίνοι παίζουνε ρώσσικη ρουλέτα
Για μένα δεν υπάρχει ρόλος, είναι ένας κλόουν μεθυσμένος
που πέφτει μεταμφιεσμένος εκεί που φτύνει ο κόσμος όλος
Πέρ’ απ’ τις πόλεις τις ασφάλτου στη χώρα της Επαγγελίας
είδα τους φίλους της Μαρίας, έπαιζαν στα νερά του βάλτου
Σκάλισα σ’ όλ’ αυτά τα δέντρα το πρόσωπό της, του ανέμου
των εραστών και του πολέμου, τους κύκλους με τα μαύρα κέντρα
Απ’ του φιλιού της το αγκάθι φύγαν πολλά παιδιά, χαθήκαν
σ’ όλα τα πλάτη και τα βάθη τα ψάξανε μα δεν τα βρήκαν
Μέσα στη φύση του Στρυμώνα μια βυθισμένη πολιτεία
στα κρύα της μηχανουργεία στρίβουν τη βίδα του χειμώνα
Οι συμμορίες της ασφάλτου ακολουθούν τα βήματα της
εκεί στον ουρανό του σμάλτου, στην εκκλησία της Αστάρτης
Μπήκα κρυφά μες στ’ όνειρο της, μες στο παλάτι του Ασσίνη
ακούω πάλι το σφυγμό της, αναβοσβήνει