Στο λαιμό του πάλι απόψε θα με πάρει
θα με πάρει στο λαιμό του το φεγγάρι
το φεγγάρι το χαμίνι τ’ ουρανού
που ξεπήδησε στο φρύδι του βουνού
Δε μ’ αφήνει δε μ’ αφήνει
και μου θόλωσε το νου
το φεγγάρι το χαμίνι
το χαμίνι τ’ ουρανού
να `βγω από την κάμαρά μου
να `ρθω νύχτα να σε βρω
και να πάρω τα φιλιά σου
τα φιλιά που λαχταρώ
Κάθε βράδυ εξεπίτηδες τη στήνει
και τη νύχτα κάνει μέρα το χαμίνι
στη γωνία του δικού σου του σπιτιού
αν το πιάσω θα το κάνω τ’ αλατιού