Είπες με πνίγουνε αυτοί οι δρόμοι
κι όλο ζωγράφιζες ένα πουλί
είπα περίμενε λίγο ακόμη
να ζήσεις τ’ όνειρο κάποιο πρωί
Πού να `βρεις σήμερα αγάπη τόση
να σε γλιτώσει από τη μαύρη ερημιά
πού να `βρεις σήμερα γωνιά να κλάψεις
φωτιά ν’ ανάψεις μες την τόση παγωνιά
Φόραγες τ’ όνειρο σαν δαχτυλίδι
κι ήταν το γέλιο σου αστροφεγγιά
νόμιζες τη ζωή γλυκό παιχνίδι
ώσπου σε μάτωσε μια μαχαιριά