Έργα κι ημέρες
στο ποτήρι στάχτη
για να μεθύσω.
Σε μια νύχτα πως να βγει
τόσο άχτι...
Κι ούτε ξέρω να χαθώ
ή να ζήσω
μ’ ένα σώμα δανεικό.
Πήγανε στράφι
της καρδιάς τα δίκια
κι άστα να πάνε...
Δεν κρατάω τώρα πια
δεκανίκια.
Λίγες ώρες μια ζωή
δε χωράνε.
Δεν κρατάνε επαφή.
Αχ...Τίποτα δε μου ανήκει
στου χρόνου τη διαθήκη.
Αχ...Χτύπα για μένα το ξύλο,
δεν έχω ουτ’ ένα φίλο
μα...
Δε θα βγω κι απ’ τη ζωή μου,
πήρα την απόφαση μου,
θ’ ακονίσω το σπαθί μου,
δεν πέφτω στα πόδια ξανά.
Έτσι θέλω, τι να γίνει,
τέρμα η εμπιστοσύνη
και δική μου η ευθύνη,
δεν πέφτω στα πόδια ξανά.
Χύμα η ζωή μου
μπήκε σε αυλάκι
κατεστημένο
και με τι ψυχή να βγει
το μεράκι...
Ότι πόθησα εγώ
ήταν ξένο
και τ απόκτησα μισό.
Κόντρα στην κόντρα
άλλο δεν αντέχω.
Δεν επιμένω
σ’ ότι κάνω κι ότι πω
να προσέχω.
Όταν βλέπω τον καιρό,
αρρωσταίνω,
να περνά και νά `μ’ εδώ.