Όλα ξεκίνησαν για πλάκα
το καλοκαίρι του ’7.
Ήταν, αλήθεια, τα καλύτερά σου χρόνια,
αυτά που χάνονται μετά...
Είπαν πως είσαι η αγάπη,
μα δε σε ξέρανε καλά·
οι συνιστώσες σου καλύπτουν ένα χώρο
απ’ το υπερπέραν στα σκατά.
Είδα στον ύπνο μου ξανά τον Παναγιώτη
να ανακοινώνει πικραμένος τη δραχμή
κι ένιωσα τρόμο, αρκουδάκια να με τρώνε,
μα πίσω απ’ όλα -δεν το κρύβω- μια ηδονή.
Όσο κι αν πένθησα για σένα,
ακόμα κάτι δεν ξεχνώ,
κι αυτός ο φόβος μήπως χάσω το παιχνίδι
ακόμα με κρατάει εδώ...
Το τέλος είχε πάντα τιμωρία
η υπεροψία της χαράς,
μα όσο κι αν έκλαψα, κι αν είπα πως πεθαίνω,
ποτέ δεν ήμουν μόνος τελικά.