Δεν ξέρω αν θα ήθελα να υπάρχεις·
τη μια φοβάμαι εσένα και την άλλη το κενό.
Είχα μια ελπίδα πως για όλα φταίει το καλοκαίρι,
μα μέσα μου το αγκάθι σου γίνεται όλο και πιο αιχμηρό με τον καιρό.
Οι φίλοι εκπλήσσονται που ακόμα επιμένω
και λένε πως το κάνω μόνο από εγωισμό.
Μ’ αυτά που έγραψες στον Τοίχο σου γελάνε,
μα αυτή η αφέλεια για μένα ορίζει τον ερωτισμό.
Ατέλειωτος ο δρόμος μου για σένα
κι από τους θάμνους εμφανίζονται σπαθιά·
θα μείνει ο πόνος τελικά να σε θυμίζει
ή το λευκό σκουφάκι που είχες στα μαλλιά;
Το ξέρω πως κολλάω μέσα στο βάλτο,
μα όποτε κάνω να ξεφύγω μπλέκομαι μέσα σε κλαδιά,
κι εκεί που λέω «Ως εδώ, τα παρατάω»,
ένα στρουμφάκι που σου μοιάζει με σημαδεύει στην καρδιά.
Μέσα στο χάος που μας χωρίζει αιωρούμαι,
κλείνω τα μάτια μου και βλέπω εμένα δίπλα στο Θεό,
μα, όπως γυρνάει η σελίδα του βιβλίου,
χάνω τον έλεγχο και πέφτω ξανά μες στον ορυμαγδό.
Κι αν ίσως τώρα χαίρομαι που φεύγεις όπως φεύγεις,
που χάνεσαι μέσα στα Χριστούγεννα
κι αφήνεις μόνο τ’ όνομά σου αποτύπωμα στο χιόνι,
θα σβήσει άραγε κι αυτό τη νέα χρονιά;...
Τα περιθώρια στενεύουν και αρχίζω να πιστεύω
πως θα χαθείς για πάντα και ποτέ δε θα σε ξαναδώ...
Δεν ξέρω αλήθεια, αν ενέδιδες, για πόσο θά ’χα αντέξει,
μα το προσύμφωνο υπεγράφη και οι πλαστές εγγυητικές ήταν εδώ...