Tο γυαλί που `χει σπάσει μπορεί
να σε κόβει αργά, να σε κόβει όλο και πιο πολύ.
Κάποτε είμασταν κι οι δυο μαζί,
τώρα μόνος κοιτώ, μια σελίδα μπροστά μου λευκή.
Συνεχίζω να γυρίζω
γύρω απ’ ότι σε θυμίζει,
γύρω απ’ ότι ακουμπάς.
Συνεχίζω να χαρίζω
την ψευδαίσθηση σε μένα, οτι δίπλα μου κοιμάσαι
και ένα χάδι μου ζητάς.
Κι όπου είσαι εσύ, κάπου εκεί κι εγώ
προσπαθώ να δω, αν στην αγκαλιά σου υπάρχει χώρος.
Επιζώ μέσα στο κενό
και σ’ ακολουθώ, σαν μικρός δικός σου δορυφόρος.
Συνεχίζω να νομίζω
πως ο ήχος της φωνής σου
θα σκεπάσει τη σιωπή.
Συνεχίζω να με βρίζω
που σε άφησα να φύγεις,
που δεν ήμουνα κοντά σου, όταν ήθελες εκεί.
Κι όπου είσαι εσύ, κάπου εκεί κι εγώ
προσπαθώ να δω, αν στην αγκαλιά σου υπάρχει χώρος.
Επιζώ μέσα στο κενό
και σ’ ακολουθώ, σαν μικρός δικός σου δορυφόρος.
Συνεχίζω να γυρίζω
γύρω σου όπου και να πας.
Συνεχίζω να ελπίζω
πως ακόμα μ’ αγαπάς.
Στη ζωή σου μέσα όσο θέλεις με κρατάς
Και μετά... με πετάς...
Επιζώ μέσα στο κενό
και σ’ ακολουθώ, σαν μικρός δικός σου δορυφόρος.
Συνεχίζω να γυρίζω
γύρω σου όπου και να πας.
Συνεχίζω να ελπίζω
πως ακόμα μ’ αγαπάς.
Στη ζωή σου μέσα όσο θέλεις με κρατάς
Και μετά... με πετάς...