Μια παράξενη μέρα
στο κλειστό παράθυρό μου
ένα ανώνυμο ψέμα
προσπερνά το μυαλό μου
μιά εμπόλεμη ανάμνηση
μένει να σε θυμίζει
καθώς κλείνω τα μάτια
στ’ άδειο δωμάτιό μου
κωδικοί και μισόλογα
ορίζουν τα δίκαιά μου
ένα ατέλειωτο όνειρο
κοιμίζει τον εαυτό μου
Δεν ξέρω ποια αλήθεια να σου γράψω
δεν είσαι εδώ, έστω σαν τέρμα να σε βρω
Ποιος ξέρει αν θα `ρθεις, τι κι αν ξεχάσω
δεν ξέρω αν θα μείνω άλλο εδώ...
Μια παράξενη νύχτα
στον ματιών το υπόλοιπο
μιά λέξη και πάλι
θα ραγίσει το φόντο
μοναξιές κι εποχές
ίσως τα λένε ανάγκη
λάμψη μεσ’ στο ημίφως
χωρίς άλλα γιατί...