Η νύχτα κοιμάται
μα το σκοτάδι ξαγρυπνά
Το σώμα θυμάται
βαθιά σημάδια πρωτινά
Ο χρόνος σταλάζει
αλλάζει ο πόνος φορεσιά
Η κάθε στιγμή μας
μπορεί να μείνει στα μισά
Σε τούτο το ταξίδι μας
δεν είμαστε πια μόνοι
Αδάκρυτοι βαδίζουμε
στο δρόμο της καρδιάς
Κρατάμε με το δάκτυλο
την άμμο στην κλεψύδρα
Στο φως ένα χαμόγελο
ν’ απλώσουμε ξανά
Το σώμα φοβάται
μα η ψυχή μου ξαγρυπνά
Κι αν ζω στο σκοτάδι
τα μάτια μου έχω ανοιχτά
Ο πόνος σταλάζει
φωνή μου φέρνει από μακριά
Για δες πώς χαράζει
καινούργιο χρώμα στη θωριά
Σε τούτο το ταξίδι μας
δεν είμαστε πια μόνοι
Αδάκρυτοι βαδίζουμε
στο δρόμο της καρδιάς
Κρατάμε με το δάκτυλο
την άμμο στην κλεψύδρα
Στο φως ένα χαμόγελο
ν’ απλώσουμε ξανά