Όταν περνούσες την αυλή
μεγάλωνε το σπίτι
κι έπιανε κρυφομίλημα
με τον αποσπερίτη.
Τώρα στο ανθογιάλι μας
έχω μια δάφνη φως μου
που την ποτίζουν με στοργή
οι ταπεινοί του κόσμου.
Όταν γελούσες το πρωϊ
ξεφύρτωνε το γιούλι
κι οι κοπελιές ξημέρωναν
στ’ αντικρυνό πεζούλι.
Τώρα το παραθύρι μας
σε περιμένει ,φως μου,
καθώς προσμένουν το Χριστό
οι ταπεινοί του κόσμου.
Όταν γελούσες το πρωϊ
ξεφύρτωνε το γιούλι
κι οι κοπελιές ξημέρωναν
στ’ αντικρυνό πεζούλι.
Τώρα το παραθύρι μας
σε περιμένει ,φως μου,
καθώς προσμένουν το Χριστό
οι ταπεινοί του κόσμου.