Ήταν νύχτα του Απρίλη στην άκρη του γιαλού
και τα "σ’ αγαπώ" που μου `πες δεν ήταν αλλουνού.
Ήταν δικά σου, ήταν δικά σου
και δεν τ’ αλλάζω με το φως των αστεριών.
Και τα φιλιά σου, και τα φιλιά σου
σαν την πνοή των ανθισμένων λουλουδιών.
Όλα πια ξεθωριασμένα και γύρω ερημιά
και γενήκαν τα όνειρά μου της νύχτας καταχνιά.
Δε μ’ αγαπούσες, δε μ’ αγαπούσες,
κίτρινο φύλλο η αγάπη στο βοριά.
Κι εγώ είμαι μόνη, μικρό αηδόνι
κι οι μέρες πίσω μου σβησμένα είναι κεριά.