Τι σου κρύβω, τι μου κρύβεις
και την πόρτα δε μ’ ανοίγεις
Τι σου έχουν καμωμένα
κι είναι τ’ αυτιά σου σφαλισμένα
Έχασες πνοή και χρώμα
κι όμως περιμένω ακόμα
Μου μιλάς με ξένο στόμα
με κοιτάς και είμαι χώμα
Κι όποτε κρατάς την πένα
γράφεις λόγια μαραμένα
Πότε τούτα εδώ τα μέρη
θα φυσήξει πάλι αγέρι
Αχ, αδέλφια μου καημένα
πως περνάτε εκεί στα ξένα
Δίχως τα φιλιά τ’ Αυγούστου
και τα λόγια τ’ ανθισμένα
Όποιος τύχει να λακίσει
θα βρει να μετανοήσει.