Των ονείρων το συνάφι
Κακοσημαδιά και θειάφι
Έχει ξόβεργες και βρόχια
Και με τυραννά.
Ψάχνει τη φωτιά στη στάχτη
Βρίσκει κάρβουνα αναμμένα
Κι όσα κρύβω από σένα
Κι από μένανε.
Μα συ να γίνεσαι αφρός
Να κυματίζεις μέσ’ στο φως
Που `σαι κρινάκι του αγρού
Και ευωδιά του νάρδου;
Μα συ να γίνεσαι δροσιά
Αχ δάχτυλα ψηφιδωτά
Που `χεις τον ήλιο πρόσωπο
Φακιόλι το φεγγάρι.
Τά όνειρα δεν έχουν στόμα
Δεν έχουν μιλιά ούτε σώμα
Με ζυγώνουνε και πάνε
Γίνονται καπνός.
Απ’ της νύχτας το καλέμι
Παίρνουν σώμα κι οι ανέμοι
Φέρνουν χαλασμό και μπόρα
Φέρνουν τη φωτιά.