Απόψε σε θυμάμαι και δακρύζω
στις μπόρες, στις χαρές μαζί που ζήσαμε.
Μα ήτανε γραφτό από τη μοίρα
εμείς οι δυο για πάντα να χωρίσουμε.
Και στην καρδιά μου νιώθω πόνο
όταν ακούω Καζαντζίδη.
Αυτός ο χωρισμός μας μοιάζει
σαν ένα μακρινό ταξίδι.
Το ξέρεις πως πονάω όταν ακούω
την όμορφη φωνή σου που δεν ξέχασα.
Και πάντα σε λατρεύω και δακρύζω,
εσένα που ποτέ μου δεν ξεπέρασα.