Πόσα κορμάκια λιώνουνε
και ζούνε με αγωνία
στα πεύκα και στα έλατα
και στα νοσοκομεία.
Κορμιά βασανισμένα
που ζήτε σαν κι εμένα,
ο πόνος ο δικός μου
δε βρίσκει γιατρειά.
Πόσες λαχτάρες είδαμε
στα χρόνια τα δικά μας
κι οι μπόρες που περάσαμε
ξέσπασαν στα κορμιά μας.
Κορμιά βασανισμένα
που ζήτε σαν κι εμένα,
ο πόνος ο δικός μου
δε βρίσκει γιατρειά.
Πόσες μανούλες στη ζωή
πικρά δεν έχουν κλάψει
και στην καλή μας Παναγιά
και τι δεν έχουν τάξει.