De dag dat vader zich aan moeder heeft bekend
Die dag waarop hij haar 't sieraad dorst te tonen
En zij haar vrouw'lijkheid door hem heeft laten kronen
Met een juweel dat zij daarvoor niet had gekend
Die dag waarop hij heeft genoten van de vrucht
Die zij hem vriend'lijk en deemoedig presenteerde
En hij zich schuchter maar vol moed tot haar bekeerde
Was er 't lied van duizend vogels in de lucht
't Was een stralend schone dag
Die blij verheugd hun liefde zag
De zon verwarmde, met haar gloed
Hun beider liefdevol gemoed
Er bloeiden bloemen langs de weg en in de wei
De dag dat zij de liefde proefden, allebei
't Was een dag waarop de tijd heeft stilgestaan
Een enk'le tel wel duizend tellen leek te duren
Waarop de zon warm gloeiend vele lange uren
Op 't zelfde plekje aan de hemel heeft gestaan
En door 't openstaande luik haar stralen zond
Naar de geliefden die elkaar in 't stro beminden
Elkander zoekend en betastend als twee blinden
Voor wie alleen een beetje praten niet volstond
Gekwaak van kikkers in de plas
Een krekel tsjirpend in 't gras
Oneindig ogenblik
't Zingen van een leeuwerik
Heel de natuur versmold in klinkende chemie
'n Betoverende liefdessymfonie
't Is de dag waarop wij beiden zijn ontstaan
Ik ietsje eerder; maar ik heus niet heel veel later
In een beweging van ons moeder en ons vader
Toen hij 't deed en zij hem willig liet begaan
't Wonder voltrok zich, ook al wisten zij dat niet
En binnen 't jaar aanschouwden zij 't nieuwe leven
Toch schijnt het bij die ene keer te zijn gebleven
Sinds wij er waren is 't nimmer meer geschied
Als vader er wel 'ns om vroeg
Dan riep ons moeder: " 't Is genoeg!"
Dan zag hij ons en sprak bevreesd
" 't Is inderdaad wel mooi geweest"
Ik denk dat hij in ons de kroon der liefde zag
En dat 't daarom is gebleven bij die ene mooie dag