Je trouwkaartje trilt hevig in mijn handen:
'wees welkom op onze bruiloft', dan en dan.
Ikzelf kan je niet aanzien met een ander, maar
voor jullie hoop ik er het beste van.
Bruidsklokken luiden in het kerkje. Maar waar
ze moesten luiden voor ons beiden, schrijd je
door het gangpad met een ander, en die
bruidsklokken luiden niet voor mij.
Ik droomde van een huisje op de heide. Ik
kocht een klein - maar fijne ring van goud. Ik
zag 'm me al aan je vinger schuiven. O, de
toekomst lijkt zo troosteloos en koud...
Bruidsklokken luiden in het kerkje. Trotse
ouders, een 'mooie trouwpartij'. Ik zit thuis en
buig mijn hoofd in tranen, want die
bruidsklokken luiden niet voor mij.
Ik beeld me je boeketje in met rozen. Ik ruik
de hyacinten in je haar. Het orgel speelt het
lied van onze liefde, o, ik sluit m'n ogen en
even ben ik daar. Bruidsklokken luiden in het
kerkje. Sinds de dag dat je zei: 'goed, ik laat je
vrij', wist ik dat je ooit opnieuw zou trouwen.
En die bruidsklokken luiden niet voor mij.
Nee, bruidsklokken luiden nooit voor mij.