Ψὲς τὸ βράδυ ἀπ᾿ τὴν παραλία, μπῆκα μέσα σ᾿ ἕνα ἀστικό,
νὰ μὲ πάει στὸν Προφήτη Ἠλία, τὰ παλιά τὰ στέκια μου νὰ δῶ.
Πῆγα Ποταμούδια καὶ Βὶξ στέρνες, νότα δὲν ἀκούστηκε καμιά·
πάψαν τὰ τραγούδια κι οἱ λατέρνες, λὲς καὶ ἤμουνα στὴν ἐρημιά.
Ἔκανα τὴ βόλτα μου στοῦ Τσάτσκα, ποῦ ῾ν᾿ τὰ χρόνια ἐκεῖνα τὰ παλιά,
κάθε βράδυ, λὲς καὶ ἦταν Πάσχα, ἄκουγες σαντούρια καὶ βιολιά.
Ἔφτασα στὴ στάση τοῦ Βλαμάκη, μὰ τὸ μαγαζὶ ἦταν κλειστό·
τράβηξα γραμμὴ γιὰ τοῦ Καϊνάκη, γιὰ νὰ πιῶ νερὸ νὰ δροσιστῶ.
Παράδεισο κι Ἀκρόπολη, τὰ βρῆκα γκρεμισμένα·
μπαίνω ξανὰ στὸ ἀστικό, μὲ μάτια βουρκωμένα.