Ζεις πια μακριά μου
ψυχή της ψυχής μου
σαν πέπλο σκεπάζεις
το φως της ζωής μου
κι οι ώρες πικρές μυροφόρες
περνάνε αργά
Κι όλο σε φέρνω
κοντά με τη σκέψη
πήγε αργά
και σε λίγο θα φέξει
που νά `σαι που να κοιμάσαι
να’ ν’ η ώρα γλυκιά
Και η αγάπη
γίνεται σιωπή
σαν μια στιγμή
παθητική
και η αγάπη
γίνεται σιωπή
Ζεις πια μακριά μου
το θέλησε η μοίρα
το πρόσωπό μου
το δέρνει η αρμύρα
τα κύματα σβήνω τα βήματα
φεύγουν μακριά
Στο ηλιοβασίλεμα
χάνεται η ώρα
η παραλία
απέραντη χώρα
με νέφος μοιάζει το πάθος
που μας κυβερνά
Και η αγάπη
γίνεται σιωπή
σαν μια στιγμή
παθητική
και η αγάπη
γίνεται σιωπή