Καθαρός ουρανός λάμπει γυμνός,
καβαλάρης λαμπρός ξεπροβάλλει,
μεθυσμένος καιρός πίνει το φως,
γίνεται πιο σκληρός κι απ’ τ’ ατσάλι.
Ο δρόμος ανοικτός, μοιάζει ποταμός
βαθύς και σιωπηλός, τρέχει ολοταχώς,
μας κουβαλάει και πίσω δε γυρνάει.
Καθαρός ουρανός λάμπει στο φως,
καβαλάρης λαμπρός που σου μοιάζει,
της ζωής ο καημός είναι μικρός,
ασημένιος καπνός, ξεθωριάζει.
Ο δρόμος ανοικτός, μοιάζει ποταμός
βαθύς και σιωπηλός, τρέχει ολοταχώς,
μας κουβαλάει και πίσω δε γυρνάει.