Κάποτε φτάνει η στιγμή. που τρέχει το μυαλό πολύ
χωρίς τη λογική σου
και τότε βλέπεις ξαφνικά, πόσο τα πάντα είναι στραβά
μέσα στη φυλακή σου
Το ψέμα είναι σαν γυαλί, σαν μια βιτρίνα από γυαλί
που με μια πέτρα σπάει
μα η συνήθεια μας κρατά, μέσα σε πλαστικά κλουβιά
και τη ζωή ρουφάει
Refr
Κι έρχεται ένα πρωινό
ν’ αποφασίσεις αν θα πέσεις στο κενό
ή αν θα συνεχίσεις
κι όλα τα σβήνει μια κραυγή
είναι ο πόνος που σου δίνει μια ζωή
που δεν μπορείς να ζήσεις
Όταν το χρόνο σταματάς, και λίγο μέσα σου κοιτάς
τα βλέπεις όλα άδεια
μάταια ψάχνεις μιαν αρχή. χάνεσαι μόνος στη σιωπή
και στης ζωής τα χάδια
Αν ψάξεις λίγο πιο βαθιά, μες στα θολά σου τα νερά
πάλι λάσπη θα πιάσεις
κι αναρωτιέσαι εσύ γιατί, πώς βρώμισες τόσο πολύ
ζωή για να χορτάσεις