Το ξέρω πως δεν υπάρχω
κι ούτε ελπίζω να υπάρξω
Είμ’ ένας άνεμος, σαν κι αυτούς
που ανοίγουν ξαφνικά τα παράθυρα
και σβήνουν τα κεριά
Η φωνή μου δεν ακούγεται
ούτε διαβάζεται
έγινε πνοή
ένα λευκό καθαρό χαρτί
Refr
Όλα πέρασαν πια
οι φόβοι, οι χαρές
οι αγωνίες και τα τραγούδια
Μια παλιά ρόδα ποδηλάτου
που κατρακύλησε στην κατηφόρα
ένα μαρμάρινο δάκρυ
χαμένο στα χόρτα.