Είναι παράξενο πως άντεξα στον πόνο
και στο φαρμάκι που μου ‘δωσες να πιω.
Χωρίς ντροπή αχ, με πρόδωσες θυμάσαι
πως θες λοιπόν να ξανασμίξουμε οι δυο.
Τώρα είναι πια αργά
σε ξέχασα κυρά μου.
Το δρόμο σου τον χάραξες
σειρά σου και σειρά μου.
Όταν σου έλεγα για σένα πως πεθαίνω
αδιαφορούσες και κοίταζες αλλού.
Μην προσπαθείς πια κοντά μου να γυρίσεις
όλα τελειώσανε και σβήσαν προ πολλού.
Τώρα είναι πια αργά
σε ξέχασα κυρά μου.
Το δρόμο σου τον χάραξες
σειρά σου και σειρά μου.