Ζεϊμπέκικο αργό και στίχος όλο λύπη
κι εγώ να τραγουδώ για κείνη που μου λείπει.
Να κλαίει ο μπαγλαμάς,
τα τέλια του να σπάνε,
κι ο χωρισμός φονιάς
για μας που αγαπάμε.
Άλλο τραγούδι δε θα πω,
θα ’ναι το τελευταίο.
Και όσο θα την αγαπώ
τραγουδιστά θα κλαίω.