Αναρωτήθηκα ζωή
που βρίσκεις τόσο δάκρυ
κι αναβοσβήνεις τους καημούς
σ’ εμάς τους μοναχούς.
Αναρωτήθηκα ζωή
αν έχεις τέλος κι άκρη
κι αναρωτιέμαι κι άλλη μια
κι απάντηση καμιά.
Δάκρυ στο δάκρυ φέρνεις,
πίκρα στην πίκρα στέλνεις,
μας γέλασες ζωή.
Διπλό στους μόνους πάντοτε το δράμα
δεν στέλνουν, ούτε παίρνουν γράμμα.
Μα κάποτε άσπρα πουλιά θα φέρουν τη χαρά
να πάψει η καρδιά να ‘ναι πέτρα βαριά.
Αναρωτήθηκα ζωή
που βρίσκεις τόση πίκρα
και μας θολώνεις το κρασί
που μας κερνάς εσύ.
Αναρωτήθηκα ζωή
που κρύβεις την αγάπη
κι αναρωτιέμαι δυο φορές
που κρύβεις τις χαρές.
Δάκρυ στο δάκρυ φέρνεις,
πίκρα στην πίκρα στέλνεις,
μας γέλασες ζωή.
Διπλό στους μόνους πάντοτε το δράμα
δεν στέλνουν, ούτε παίρνουν γράμμα.
Μα κάποτε άσπρα πουλιά θα φέρουν τη χαρά
να πάψει η καρδιά να ‘ναι πέτρα βαριά.