oysa sımsıkı tutmuştum bu hayatın elinden
ölüm bile korkmuştu benden yeri geldiğinde
en karanlık hallerimde dahi gülümsemeyi bildim
ancak şimdi gelbi görki bi boşluk ellerimde
belki elle gösterirler yıllar sonra halimi
bi köprü altında uzanmış yatan cansız bedenimi
saç sakal karışmış ve gözlerimde bir bakış
hiç bir zaman anlatılanı anlamadın der gibi
hoş geldin ölüm ve hoooş geldin sonum
boş verdim artık nefes almaya bi kolum
kopuk zaten asılmam gereksiz umudun peşinden
gururumda kalmadı ve duygularım donuk
gelip geçen zaman beni delip deleşen kurşun oldu
elbetteki yeri geldiğinde bende kurşun oldum
gülüp geçen dostum vardı gün gelince pişman oldu
sönüp giden sizlersiniz ben yeniden doğdum
hayat bu zordur anla
yaşamak için doğdum sanma
huzur yok,uzun yol
hep ayrı başlangıçlar ardından hep aynı sonlar
-Verse2-
aslında çok fazla geçmedi üstünden o gecenin
yani 14 nisan 1983 te bir elin beni tutupta
sorgusuzca boşluğa fırlattığından bu yana...(aaaaggh)
bir bebek karanlığın tam ortasında uyanan
evet o benim,düşmem içinmiydi emeklememin nedeni
yürümeden? dahada fazla büyümeden bırakmak istedim
hayatın ellerinden olmadı...
ve derdim neydi kimse merak edip sormadı..
kefen yerine beyaz sayfalara sarılsın bedenim
yanıma bide kalem gömün ben gidince sevgilim
ve gözlerinden akmasın bi damla yaş bi damlam var
belki kaybolursam (kaybolursam) anlarlar..
ben (ben) koparcasına sallanıpta sendelerken
onlar karşımda çakılı bir çiviydi sanki dimdik
ben (ben) sorarcasına baktığımda gözlerinde
hep aynı boş ifade hoşçakalın şimdilik...