Yoldaş, senin bir gülüşün
Bir dostunun yarasını
Saramıyorsa artık
Sen artık kendin değilsin (2)
Vur öfkeni dostuna
Yansın dağlarca göllerce
Dökülmeyen gözyaşınla
Boğulsun deryalarca
Yitip giden devrimler gibi
Dost sesin dost gülüşlerin
Şimdi çöllerde bir damla su
Sen artık kendin değilsin (2)
Öfke çaresizlik bilirim
Çaresizliğine ölürüm
Sesinde açan bulutlara
İnan herşeyimi veririm
Sanmaki bir yitiktir
Hüzünlere sarılman
Sanmaki gülüm,
Bu hüzün öldüğünde bitecektir
Bir gün mavi bulutlara
Biner sonsuza giderim
Dost sesini bulana dek
Karanlığa gülümserim.. (2)