Κόσμε που αρπάζεις τα παιχνίδια
απ’ το τραπέζι των παιδιών,
πάλι βουλιάζεις μες στα ίδια
φθινόπωρα των στεναγμών.
Το βλέμμα μου κυνηγημένο
σαν ήλιος δύει πριν να βγει.
Τ’ αύριο το συμβιβασμένο
κλαίει του Στέλιου, του Στέλιου η φωνή.
Κόσμε με τ’ άσωτα τα χέρια
μοιάζεις τραγούδι των λυγμών,
παλιοζωή μες στα νυχτέρια
και στις οθόνες των γυαλιών.
Το βλέμμα μου κυνηγημένο
σαν ήλιος δύει πριν να βγει.
Τ’ αύριο το συμβιβασμένο
κλαίει του Στέλιου, του Στέλιου η φωνή.